شهدای بدر (جنگل)، موقعیت، مقر آموزشی نیروهای تیپ مستقل پیادۀ ۱۸ الغدیر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از استان یزد.
تیپ مستقل پیادۀ ۱۸ الغدیر* تا پایان سال ۱۳۶۳ ش، آموزش نیروهای خود را در پادگان شهید عاصی‌زاده* (پانزده‌کیلومتری جادۀ اهواز ـ اندیمشک) و مقر شهید محمدرضا پارسائیان* اجرا می‌کرد؛ اما به‌سبب مسافت زیاد مقر شهید پارسائیان با مقر اصلی و مناطق مأموریتی این تیپ، فرماندهان آن تصمیم به ایجاد یک مرکز آموزشی جدید گرفتند. بدین منظور در فرودین ۱۳۶۴، منطقه‌ای وسیع در ۲۵ کیلومتری جاده اهواز ـ اندیمشک، با تپه‌های زیاد و پوشش گیاهی درختان تاغ، گز و ُبرهان انتخاب شد. این پوشش گیاهی به‌گونه‌ای بود که آن را تا حدود زیادی از حملات هوایی دشمن ایمن می‌کرد؛ سپس مسئولان تیپ مکان آن را پس از هماهنگی با اداره‌کل سرجنگلداری (اداره‌کل منابع طبیعی کنونی) تحویل گرفتند. ازآنجاکه انتخاب این موقعیت پس از عملیات بدر در ۲۰ اسفند ۱۳۶۳ و در منطقۀ هورالهویزه (هورالعظیم، غرب دشت آزادگان) بود، فرماندهان تیپ نام آن را موقعیت شهدای بدر گذاشتند، باوجوداین به‌سبب پوشش گیاهی آن، به موقعیت جنگل هم شهرت داشت (کلانتری سرچشمه، ص ۲۰؛ خواستار، ص ۴۲۹؛ کمال).
ظرفیت استقرار نیرو در این مقر بین چهار تا شانزده گردان بود که محل استقرار و آموزش آن‌ها در بین تپه‌های رملی و ماسه‌ای قرار داشت. همۀ نیروها در چادر اسکان داده می‌شدند؛ به‌طوری‌که هر دسته (بیست تا سی تن) دو چادر، هر گروهان شش چادر و هر گردان بیش از بیست چادر در اختیار، نیز حمام و سرویس‌های بهداشتی در کانکس‌های سیار قرار داشت. مسئولیت حفاظت (ورود، خروج و بازرسی) از مقر هم بر عهدۀ حدود بیست نیرو و حفاظت هوایی آن با یک قبضه توپ ضد هوایی بود (فرهنگ‌دوست؛ رنجبر؛ کمال؛ امیرحسینی).
پس از تشکیل موقعیت شهدای بدر، محمدکاظم میر حسینی فرمانده تیپ، سید علی‌محمد کمال را به فرماندهی آن گمارد. مکان فرماندهی در ساختمان اداری قرار داشت که پیش‌تر اداره‌کل سر جنگل‌داری آن را ساخته بود. در این موقعیت آموزش‌های عمومی مانند اسلحه‌شناسی، پیاده‌روی و دو بر عهدۀ فرماندهان گردان‌ها و آموزش تاکتیک، تخریب، ش.م.ر، سلاح‌های تخصصی، عقیدتی (احکام، اخلاق و پخش فیلم) و دیگر آموزش‌های تخصصی با واحد آموزش تیپ بود. آموزش نیروهای تیپ برای نبردهای والفجر ۸، کربلای ۴، ۵، ۸ و بیت‌المقدس ۷، در این موقعیت انجام گرفت. بیشترین دورۀ حضور نیروها در این موقعیت، به پیش از عملیات کربلای ۴ و ۵ بازمی‌گردد (کمال؛ امیرحسینی).
در اردیبهشت ۱۳۶۶، فرماندهی موقعیت شهدای بدر به محمدعلی سلطانی واگذار شد. در ادامه و با قبول قطعنامۀ ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل از طرف ایران، مبنی بر اجرای آتش‌بس بین ایران و عراق، در این موقعیت و با ابتکار اکبر فتوحی جانشین تیپ، گردان «ن والقلم» به‌منظور آموزش نیروهای سرباز وظیفۀ کم‌سواد و یا بی‌سواد، و نیز کلاس‌های آموزش نهضت سوادآموزی در آن تشکیل شد.آنگاه تجهیزات این موقعیت تا پایان سال ۱۳۶۷ ش جمع‌آوری و به مقر تیپ در پادگان شهید عاصی‌زاده منتقل و مکانش به اداره‌کل سرجنگلداری استان خوزستان بازگردانده شد (همان‌دو).
مآخذ: امیرحسینی، احمد (فرمانده قرارگاه تیپ مستقل پیادۀ ۱۸ الغدیر)، مصاحبه با مؤلف، ۲۰ مرداد ۱۴۰۰؛ خواستار، احمد، روایت جنگ از گونه دیگر (منتشرنشده)؛ رنجبر، عباس (فرمانده گردان مهندسی رزمی تیپ ۱۸ الغدیر)، مصاحبه با مؤلف، ۱ مهر ۱۳۹۹؛ فرهنگ‌دوست، محمدمهدی (مسئول عملیات تیپ ۱۸ الغدیر)، مصاحبه با همو، ۸ مهر ۱۳۹۹؛ کلانتری سرچشمه، محمدرضا، شیران الغدیر و یادمان‌های جنوب، یزد: سیدعلی‌زاده، ۱۳۹۳ ش؛ کمال، سید علی‌محمد (فرمانده موقعیت)، مصاحبه با مؤلف، ۱۸ مهر ۱۴۰۰.