شهید عاصی‌زاده، پادگان، پادگان استقرار فرماندهی و تیپ مستقل پیادۀ ۱۸ الغدیر در کیلومتر پانزده جادۀ اهواز ـ اندیمشک.
با تشکیل تیپ الغدیر در ۴ مهر ۱۳۶۲، ذبیح‌الله عاصی‌زادۀ اردکانی* فرمانده وقت تیپ، حسین امیرحسینی را برای انتخاب مکان استقرار فرماندهی، ستاد و واحدهای تیپ، به قرارگاه کربلا معرفی که این قرارگاه نیز مکانی در پادگان نیروی هوایی ارتش را در شهر امیدیه (جنوب شرقی استان خوزستان) پیشنهاد کرد؛ اما فرماندهان تیپ، پس از بازدید و بررسی، این مکان را تأیید نکردند؛ پس‌ازآن با هماهنگی ستاد قرارگاه کربلا از چندین مکان دیگر در استان خوزستان بازدید به عمل آمد که سرانجام زمینی مسطح در اندازۀ سه در هفت کیلومتر، که در اختیار ادارۀ منابع طبیعی استان خوزستان بود، و ویژگی‌هایی مانند نزدیکی به مناطق عملیاتی و دسترسی آسان به شهر اهواز داشت، انتخاب و به تیپ واگذار شد؛ اما هنوز پادگان آمادۀ بهره‌برداری نشده بود که عاصی‌زاده به شهادت رسید و به همین سبب رزمندگان و فرماندهان تیپ برای پاسداشت وی، پادگان را «شهید عاصی‌زاده»، نام‌گذاری کردند (کلانتری سرچشمه، ص ۱۷-18؛ امیرحسینی).
ساخت پادگان شهید عاصی‌زاده، با سی عدد کانتینر، که از تهران و قرارگاه کربلا تهیه‌شده بود، آغاز شد؛ سپس فرماندهی و ستاد تیپ در کانتینر‌ها و واحدها و گردان‌های رزمی در چادرهای درون محوطۀ پادگان مستقر شدند. در دی ۱۳۶۲، با حضور گروهی از اصناف استان یزد در پادگان، همکاری قرارگاه کربلا و حمایت ائمۀ جمعه شهرستان‌های استان، به‌ویژه آیت‌الله روح‌الله خاتمی امام‌جمعه یزد با جمع‌آوری کمک‌های مردمی، ساخت و تجهیز آن سرعت گرفت؛ پس‌ازاین نمازخانه، چند ساختمان موقت برای فرماندهان، چندین سکوی نصب چادر اسکان نیروها و سولۀ انبار ساخته شد (همو؛ عیوقی تفتی، ص ۱۶۰-165).
تکمیل پادگان هم‌زمان با حضور تیپ در نبردهای آفندی و پدافندی همچنان ادامه داشت؛ به‌طوری‌که پس از مدتی با همکاری مهندسی قرارگاه کربلا و معاونت عمرانی استانداری یزد، نقشۀ ساختمان فرماندهی، محل استقرار معاونت‌ها، واحدهای پشتیبان و خدمات رزم، گردان‌ها و دیگر ارکان تیپ طراحی و ساخت آن آغاز شد. در ۱۳۶۴ ش، ساختمان‌های پادگان شهید عاصی‌زاده عبارت بودند از: آشپزخانه و سالن غذاخوری؛ میدان صبحگاه؛ شماری سوله در اندازه‌های ۱۲ در ۲۴ متر برای استقرار گردان‌های رزمی، خدمات و پشتیبانی رزم؛ سرویس بهداشتی؛ حمامی با ویژگی‌های حمام‌های قدیمی و عمومی یزد، با حدود بیست دوش، دو نمرۀ خصوصی و دو صحن عمومی که در منطقۀ جنگی خوزستان نمونه بود؛ ساختمان‌های ستاد فرماندهی و معاونت‌های تیپ در اندازۀ هفت‌درچهارده؛ کارخانۀ یخ؛ تعمیرگاه ماشین‌آلات و چندین کانتینر و کانکس (همان‌جا). در دوکیلومتری انتهای پادگان نیز مکانی به نام موقعیت صابرین (صفاییه) برای آموزش نیروها قرار داشت؛ نیز شرکت مخابرات یزد با همکاری واحد مخابرات تیپ، چند اتاقک در کانکس‌های شش متری، برای سهولت ارتباط رزمندگان با خانواده‌هایشان برپا کرده، همچنین سوله‌هایی با ابتکار مسئولان تیپ، در محل استقرار یگان‌ها برای تحصیل رزمندگان دانش‌آموز، به نام مجتمع آموزشی تیپ الغدیر در نظر گرفته‌شده بود. امکانات این مجتمع آن‌چنان بود که یک‌بار، آزمون پذیرش دانشجویان مراکز تربیت‌معلم در این پادگان برگزار شد (فرهنگ‌دوست، ص ۲۶۶-265؛ آقایی؛ اعیان).
پیرامون پادگان، با نبشی و سیم‌های خاردار حفاظ‌کشی شده بود و چندین برجک نگهبانی داشت؛ با سه قبضه تیربار پی.کی؛ ده‌ها دژبان‌های مسلح به تفنگ کلاشینکف و چهار قبضه توپ ضد هوایی شامل دو قبضه توپ ۴ لول ۵/۱۴میلی‌متری، یک قبضه توپ ۲۳میلی‌متری و یک قبضه توپ ۵۷میلی‌متری از آن محافظت می‌شد (همو). اهمیت این پادگان طوری بود که انتخاب مکان دیگر مراکز آموزشی و موقعیت‌های تیپ، مانند شهدای بدر*، شهید حسن انتظاری*، رحمت*، شهید محمدرضا پارسائیان*، سید رسول اشرف* و جهاد اکبر* بر اساس موقعیت این پادگان سنجیده می‌شد. بیشترین فاصلۀ موقعیت‌های یادشده با پادگان حدود نود کیلومتر بود (فیاض).
نخستین گردان رزمی که در پادگان شهید عاصی‌زاده سازمان‌دهی و مستقر شد، گردان حضرت رسول(ص)* بود که در ادامه گردان‌های فاطمببب‌الزهرا(س)* و امام علی(ع)* در چادرهایی در بین نمازخانه و میدان صبحگاه مستقر شدند (فرهنگ‌دوست، ص ۲۶۱).
فرماندهی پادگان بر عهدۀ فرمانده تیپ بود که در زمان جنگ عبارت بودند از: ذبیح‌الله عاصی‌زادۀ اردکانی (17 روز)، محمدکاظم میرحسینی (آبان ۱۳۶۲- اردیبهشت ۱۳۶۳ و اسفند ۱۳۶۳- اردیبهشت ۱۳۶۶)، ابراهیم جعفرزاده (خرداد ۱۳۶۳- اسفند ۱۳۶۳) و اکبر آقابابایی (خرداد ۱۳۶۶ تا پایان جنگ)؛ نیز مدیریت داخلی پادگان را فرمانده قرارگاه پشتیبانی تیپ بر عهده داشت (صدرالساداتی، ص ۷۹-89). در ۱۳۷۲ ش، بنابر تصمیم فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، پادگان شهید عاصی‌زاده به فرماندهی پدافند هوایی اهواز واگذار شد. در ۱۳۹۲ ش، با پیگیری محمدعلی الله‌دادی (28 دی ۱۳۴۱-28 دی ۱۳۹۳)، فرمانده وقت تیپ ۱۸ الغدیر، بخشی از پادگان شامل نمازخانه و چند سالن به سپاه الغدیر واگذار و به اردوگاه شهید ذبیح‌الله عاصی‌زاده برای اسکان بازدیدکنندگان مناطق جنگی (راهیان نور) تبدیل شد (فیاض).
مآخذ: آقایی، صادق (مسئول آموزش تخصصی و جانشین واحد پدافند تیپ الغدیر)، مصاحبه با مؤلف، ۲۵ بهمن ۱۳۹۹؛ اعیان، محمد (رئیس مجتمع آموزشی الغدیر)، مصاحبه با همو، ۱۲ تیر ۱۳۹۹؛ امیرحسینی، حسین (هماهنگ‌کننده و پشتیبانی تیپ)، مصاحبه با همو، ۲۵ تیر ۱۳۹۱؛ صدرالساداتی، سید محمدرضا، گنج تمام‌نشدنی اطلاعات کاربردی دفاع مقدس استان یزد، یزد: اداره‌کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس استان یزد، ۱۳۹۱ ش؛ عیوقی، محمدحسین، خاک‌ریزهای نا‌تمام (تاریخ شفاهی)، به کوشش غلامحسین بابایی ابرقویی، یزد: خط‌شکنان، ۱۴۰۱ ش؛ فرهنگ‌دوست، محمدمهدی، خط‌شکن کویر (خاطرات)، به کوشش محمدعلی همتی، یزد: خط‌شکنان، ۱۳۹۵ ش؛ فیاض، محمدحسین (فرمانده گردان رزمی تیپ الغدیر و فرمانده قرارگاه شهید فولادی)، مصاحبه با محمد معینی و علی‌محمد دشمن فنا، ۶ آذر ۱۳۹۱؛ کلانتری سرچشمه، محمدرضا، شیران الغدیر و یادمان‌های جنوب، یزد: سیدعلی‌زاده، ۱۳۹۳ ش.