شهید محمدرضا پارسائیان (شوشتر)، موقعیت، از موقعیت‌های آموزش نظامی تیپ مستقل پیادۀ ۱۸ الغدیر در شمال شهر شوشتر.
این موقعیت در ده‌کیلومتری این شهر، کنار رودخانۀ شطیط و در دامنۀ چند ارتفاع بلند قرار داشت و به همین سبب، مکان مناسبی برای آموزش آبی ـ خاکی و رزم در کوهستان محسوب می‌شد. پیش‌ازاین، مقر آموزش نیروهای لشکر ۸ نجف اشرف بود که در آبان ۱۳۶۴، قرارگاه کربلا، این مکان را به تیپ ۱۸ الغدیر* واگذار کرد. مسئولیت این موقعیت هم با واحد آموزش تیپ به فرماندهی حسین دهقان بهابادی و جانشینی رضا مهدیان (غضنفر بیابانی) بود (کلانتری سرچشمه، ص ۲۰-21؛ فتوحی، ص ۳۹۳؛ فخارتازه، ص ۲۵۳؛ دهقان بهابادی).
این موقعیت هنگام تحویل به تیپ الغدیر، یک ساختمان دوطبقه در شرق رودخانه برای آموزش و استقرار یگان‌ها داشت؛ اما پس از چندی، به غرب رودخانه انتقال داده شد. بدین منظور، گردان مهندسی ـ رزمی* تیپ نخست، جادۀ ورودی و محل نصب چادرها را تسطیح؛ سپس یک سولۀ بزرگ برای برگزاری مراسم‌های مذهبی و نماز جماعت برپا کرد؛ در ادامه چندین چشمه دستشویی و حمام صحرایی ساخت و دورتادور آن را با سیم‌خاردار محصور کرد. مکان اسکان نیروها هم در چادر و تقسیم‌بندی چادرها بین یگان‌ها بدین ترتیب بود که هر دسته دو، هر گروهان شش تا هفت و هر گردان بیش از بیست چادر داشت (همان‌جاها)؛ افزون‌براین، شماری کانکس برای حمام و سرویس‌های بهداشتی نصب‌شده بود که به‌مرور، سازه‌های سیمانی جایگزین آن‌ها شد. گردان مهندسی در سال‌های پایانی جنگ، ساخت یک سالن بزرگ را برای نمازخانه آغاز کرد که با پایان جنگ در مرداد ۱۳۶۷ متوقف شد (روح‌پرور). تدارکات و پشتیبانی نیروهای رزمنده هم از پادگان شهید عاصی‌زاده* (پانزده‌کیلومتری جادۀ اهواز ـ اندیمشک) تأمین می‌شد. حفاظت آن نیز با دو قبضه توپ ضد هوایی، دو قبضه تیربار پی.کا و شماری دژبان مسلح به اسلحۀ کلاشینکف انجام می‌گرفت (رنجبر).
تیپ الغدیر برای شرکت در عملیات والفجر ۸ (20 بهمن ۱۳۶۴، منطقه فاو در جنوب شرقی عراق) مأموریت داشت، با گذر از رودخانۀ اروند، بخشی از دو جزیرۀ ام‌الرصاص و ام‌البابی (هر دو از جزایر اروندرود و جزو خاک عراق) را تصرف کند. هدف این تیپ و دو تیپ ۲۱ امام رضا(ع) و ۱۰ سیدالشهدا(ع) که در هدایت عملیاتی قرارگاه نجف ۱ (بعدها، قدس) قرار داشتند (کلانتری سرچشمه، همان‌جا؛ دهقان بهابادی)، پشتیبانی از عملیات اصلی و فریب ارتش عراق بود (درّی، ص ۲۱؛ فخارتازه، همان‌جا)؛ به همین سبب، آموزش نظامی نیروهای در این موقعیت، بر اساس مانور تیپ، انجام گرفت و شامل: شنا، قایق‌رانی، حمله به ساحل و تصرف جزیره بود. این موقعیت پیش از عملیات والفجر ۸ به موقعیت شوشتر شهرت داشت؛ اما با پایان مأموریت تیپ در عملیات یادشده و به‌پاس نکوداشت یاد محمدرضا پارسائیان*، فرمانده گردان امام علی(ع)، که در این عملیات به شهادت رسیده بود، به نام او نام‌گذاری شد (کلانتری سرچشمه، همان‌جا؛ دهقان بهابادی؛ رنجبر). این موقعیت تا ۱۳۷۱ ش در اختیار تیپ الغدیر قرار داشت که پس‌ازآن، به ادارۀ منابع طبیعی استان خوزستان واگذار شد (رنجبر).
مآخذ: درّی، حسن، عملیات والفجر ۸ (مجموعه مقالات)، تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، ۱۳۸۸ ش؛ دهقان بهابادی، حسین (مسئول واحد آموزش تیپ و فرمانده موقعیت)، مصاحبه با مؤلف، ۱۰ مهر ۱۳۹۹؛ رنجبر، عباس (فرمانده گردان مهندسی ـ رزمی تیپ مستقل ۱۸ الغدیر)، مصاحبه با همو، ۱ مهر ۱۳۹۹؛ روح‌پرور، محمدمهدی (فرمانده گروهان قیس بن مسهر گردان انصارالمومنین)، مصاحبه با همو، ۵ مهر ۱۳۹۹؛ فتوحی، اکبر، قطره‌ای از اقیانوس (خاطرات)، به کوشش ولی سلطانی گردفرامرزی، یزد: خط‌شکنان، ۱۳۹۷ ش؛ فخارتازه، کاظم، عبور عاشقانه: روایتی از حماسه‌آفرینی رزمندگان تیپ مستقل پیادۀ ۱۸ الغدیر استان یزد در عملیات والفجر ۸، یزد: چشم‌وچراغ، ۱۳۹۶ ش؛ کلانتری سرچشمه، محمدرضا، شیران الغدیر و یادمان‌های جنوب، یزد: سیدعلی‌زاده، ۱۳۹۳ ش.